Drewniany kościół Świętej Barbary został zakupiony za 99 talarów przez mieszkańców wsi i przeniesiony z Opola (stał on na Placu Wolności w miejscu dzisiejszego pomnika "Nike" - ) w 1811 roku. A doszło do tego dlatego, że w 1810 r. władze pruskie wydały dekret znoszący zgromadzenia zakonne, czego konsekwencją była m.in. likwidacja opolskiego klasztoru franciszkanów. Klasztor i kościoły zakonne zostały przejęte przez państwo pruskie.
Rządowa Komisja Likwidacyjna uznała, że kościół św. Barbary "nie nadaje się już do niczego". Od razu też znalazł się nabywca zainteresowany kupnem starych, ale dobrych belek z przeznaczonego do rozbiórki kościoła. Na szczęście mieszkańcy podopolskich wiosek w dorzeczu Małej Panwi mający daleko do kościoła parafialnego w Kotorzu Wielkim zaczęli zabiegać o przekazanie im drewnianego kościoła pozakonnego. Nie obeszło się jednak przy tym bez wzajemnych sporów o nową lokalizację świątyni, co opóźniło podjęcie ostatecznej decyzji. Czas płynął, a kościół niszczał. Sprzedano już nawet kryjące go gonty, a niejedna belka przepadła bez śladu. W końcu po długich sporach i wahaniach doszło do zawarcia ugody, na mocy której jesienią 1811 r. kościół został rozebrany i przewieziony do Kolanowic, gdzie latem następnego roku ponownie go ustawiono. 19 grudnia 1812 r. dokonano uroczystego poświęcenia kościoła w nowym miejscu, w którym pozostaje do dzisiaj.
Zabytkowy kościół drewniany pw. św. Barbary w Kolanowiach stanowi filię parafii w Osowcu-Węgrach. Jest to budowla o konstrukcji zrębowej, z prawie kwadratową nawą i wyodrębnionym prezbiterium o trójbocznym zamknięciu. Od północy przylega do prezbiterium niewielka zakrystia. Po stronie zachodniej znajduje się murowany przedsionek, dobudowany dopiero po przeniesieniu kościoła do Kolanowic. Budowlę wieńczy smukła wieżyczka na sygnaturkę. Na zewnątrz, z wyjątkiem strony zachodniej, kościół otoczony jest sobotami, czyli niskimi podcieniami, których podstawową funkcją jest ochrona dolnych partii ścian oraz odprowadzanie wody deszczowej jak najdalej od budynku. Podcienia takie umożliwiały również prowadzenie procesji wokół kościoła w czasie deszczu oraz dawały wiernym schronienie przed deszczem w czasie odpustu. Kościół posiada bogate wyposażenie wnętrza o charakterze zabytkowym. Są tam m.in. trzy ołtarze barokowe z XVII-XVIII w., barokowa ambona z końca XVII w., konfesjonał z XVIII w.; dwie ławy kolatorskie z XVIII w.; stacje Drogi Krzyżowej z XVIII w. (przemalowane), obrazy z XVII w. i rzeźby z XVIII w. Autor Zbigniew Bereszyński - więcej na: