Wapiennik - piec do wypalania wapienia. Pochodzi z drugiej potowy XVIII wieku. Zbudowany jest na planie sześciokąta z pozyskiwanych w okolicy nieregularnych ciosów kamiennych. Piec o kubaturze około 200 m3 posiada ściany pochylone do środka. W trzech z nich u podstawy przeprute zostały otwory - szyby wentylacyjne przesklepione kolebkowo. Do wykończenia szybów wentylacyjnych posłużył ciosany kamień. Otwory zapewniały też dostęp do paleniska w celu równomiernego, rozprowadzenia ognia na całej płaszczyźnie i wygarnięcia popiołów. Wewnątrz, w dwukomorowym palenisku znajdował się ruszt. Surowcem pieca były kamienie wapienne wydobywane z okolicznych wyrobisk skalnych. W celu uzyskania wapna palonego piec rozgrzewano do 900-1000ºC. Z pobliskiego lasu pozyskiwano drewno do paleniska. Surowiec ładowano od góry przy pomocy prostych, drewnianych konstrukcji. Piec pracował w sposób ciągły. Otwór w górnej części szybu zasypywano na przemian warstwami kamienia wapiennego i paliwa - węgla drzewnego, torfu lub węgla kamiennego. Wsad obsuwając się w dół szybu pieca był podgrzewany spalinami ze strefy wypału, następnie węgiel ulegał zapaleniu i w strefie wypalania, gdzie temperatura dochodziła do 1200ºC, kamień wapienny ulegał rozkładowi według reakcji: CaCO3 > CaO + CO2. Dwutlenek węgla CO2 , ze spalinami uchodził do atmosfery, a wapno palone w dolnej części pieca ochłodzone, było wybierane przez dolny szyb jako gotowy produkt. Wypalone w takim piecu wapno wykorzystywano głównie w budownictwie, a także do wapnowania zakwaszonych gleb. Wapiennik położony jest w malowniczej Dolinie Srebrnika.
[z tablicy informacyjnej przy wapienniku - wg zdęcia tablicy wykonanego przez wk° ]