W 1898 r. powstaje koncepcja budowy sanatorium przeciwgruźliczego w Kamiennej Górze. W tym celu utworzono związek miast fundatorów Fundacji Cesarzowej Augusty (Kaiserin-Augusta-Stiftung), który rozpoczął pozyskiwanie środków od arystokracji i budowę licznych szpitali. W 1901 r. rozpoczęto na wysokości 504 m npm. budowę szpitala na 70 łóżek na zalesionym południowym zboczu Góry Sanatoryjnej, oddzielającej Kamienną Górę od Czadrowa. Budowę zakończono w 1904 roku. Szpital nazwano Kaiserin Auguste-Victoria Volksheilstatte na cześć żony cesarza Niemiec Wilhelma II. Pierwszym dyrektorem szpitala został Richard Libawski, Polak z pochodzenia. Do walki z gruźlicą wielonarządową, wykorzystywał potwierdzone już w walce z tuberkulozą walory klimatyczne nasłonecznionego zbocza, osłoniętego od karkonoskich podmuchów. W 1907 r. dobudowano skrzydło na 165 łóżek żeńskich. Jest to część pawilonu I w której obecnie znajduje się oddział reumatologiczny. W latach 1919-1923 r. zrealizowano budowę pawilonu II - dziecięcego na 422 łóżka. Pawilon II otrzymuje nazwę Cesarza Wilhelma II. Dyrektorem II pawilonu zostaje dr Veise. Po pierwszej wojnie światowej w szpitalu leczono również ofiary grypy hiszpanki. W czasie II wojny światowej zakład przyjmuje rannych żołnierzy niemieckich, głównie lotników Luftwaffe.

Od maja 1945 roku sanatorium znalazło się w granicach administracyjnych Kamiennej Góry. Sanatorium przejęło Wojsko Polskie i pod zarządem wojskowym w szpitalu znajdowało się 500 chorych, w tym 300 dzieci. W 1946 r. sanatorium przejmuje ZUS i podporządkowuje Dyrekcji Zarządu Dolnośląskich Uzdrowisk w Szczawnie Zdroju z dyrektorem Olgierdem Buraczewskim na czele. W drugiej połowie 1946 r Sanatorium w Kamiennej Górze zostało włączone do Zespołu Sanatoriów w Krzyżatce /obecnie Kowary/, gdzie dyrektorem naczelnym był dr Pajerski . W roku 1948 Sanatorium usamodzielniło się, a dyrektorem naczelnym został Józef Michel, ftyzjatra. Szpital ma 200 łóżek dla dorosłych i 70 dla dzieci chorych na płuca. 80 łóżek dla dzieci chorych na gruźlicę kostno-stawową i 250 łóżek dla dzieci chorych na gruźlicę węzłowo-płucną. Szpital zatrudnia wówczas tylko 6 lekarzy, Do Sanatorium przybył wówczas dr Stanisław Radwan z grupą 120 chorych dorosłych z Ząbkowic Śląskich. Został mianowany wicedyrektorem do spraw lecznictwa. Funkcję tę pełnił do lutego 1957r. Zapoczątkował w szpitalu leczenie gruźlicy kostno-stawowej chirurgicznie w większym zakresie, co spowodowało przekwalifikowanie szpitala w 1952 roku na Państwowe Sanatorium Gruźlicy Kostno-Stawowej im. dra Janusza Korczaka dla chorych z terenów Polski południowej i zachodniej.

Od lat 50. datuje się ścisła współpraca z Kliniką Ortopedii AM Wrocław, szpital w Kamiennej Górze staje się Oddziałem Ortopedii Wojewódzkiego Szpitala z doc. dr med. Józefem Kowalskim a następnie z doc. dr J. Jastrzębskim, z doc. dr W. Kowalskim, z doc. dr G. Świderskim oraz dr habil. A. Walem. Od początku Sanatorium współpracuje z ośrodkiem warszawskim z prof. S. Malawskim. W 1954 r. przybywa do Sanatorium lek. med. - chirurg dziecięcy Walerian Kozłowski, szybko ukończył specjalizację z ortopedii, szczególnie specjalizując się w gruźlicy kostno- stawowej. Pełnił funkcję dyrektora naczelnego od 1956 r. do 1974 r. W tym czasie wprowadził zdobycze nowoczesnego lecznictwa gruźlicy kostno- stawowej (gks) w pełnym kompleksie leczenia klimatycznego, dietetycznego, farmakologicznego, chirurgicznego, zaopatrzenia ortopedycznego uzupełnione nauczaniem dzieci w zakresie szkoły podstawowej i średniej w szkole przy Sanatorium (szkołę ukończyło maturą ponad 700 osób!). Jako doskonały praktyk przyczynił się czynnie do radykalnego zwalczania skutków tej niezwykle groźnej choroby w skali kraju Jako dobry organizator zrobił wiele dla dla modernizacji zakładu. Skutki konsekwentnie realizowanej ustawy z 1952 r. o zwalczaniu gruźlicy w Polsce zaczęły być odczuwalne już na początku lat sześćdziesiątych. Wyraźny spadek zachorowalności dzieci na gks, spowodował, że zaczęto przyjmować dzieci z mniejszych ośrodków w kraju. W roku 1964 zlikwidowano odziały dziecięce z powodu niedoboru pacjentów. Resztę dzieci przekazano do Państwowego Sanatorium im. J. Krasickiego w Otwocku k. Warszawy, gdzie do dziś leczy się dzieci z gks. W latach 1968-1977 na terenie sanatorium funkcjonuje Uniwersytet Powszechny dla kuracjuszy i personelu.

W Państwowym Sanatorium Gruźlicy Kostno-Stawowej w 1974 r. chorzy na gruźlicę czynną stanowili zaledwie około połowy leczonych pacjentów. Pozostali pacjenci, to przyjeżdżający na badania kontrolne, a właściwie na rekreację ozdrowieńcy po gks, w tym nie liczono wznowy ponieważ liczba zachorowań ciągle malała. Stopniowo zaczęto zmieniać profil lecznicy, lecząc coraz więcej chorych ortopedycznych z niegruźliczymi dysfunkcjami w narządach ruchu. Uwzględniano w leczeniu nadal warunki sanatoryjne, leczenie klimatyczne, farmakologiczne, chirurgiczne coraz ściślej wiążąc się z procesem rehabilitacji. Od 1974 r. zaczęto modernizować oddziały. W 1978 roku otrzymał status Szpitala Specjalistycznego Chorób Narządu Ruchu.

Od połowy 2001 roku szpital przekształcono w Dolnośląskie Centrum Rehabilitacji im. J.Korczaka. Centrum specjalizuje się w kompleksowym leczeniu schorzeń narządu ruchu, ze szczególnym uwzględnieniem: traumatologii, ortopedii, reumatologii, wad rozwojowych narządu ruchu u dzieci i dorosłych. Ośrodek posiada rozwinięte zaplecze rehabilitacji, kinezyterapii i fizykoterapii w tym unikalną komorę niskotemperaturową. W ostatnich latach rozszerzono profil działalności o rehabilitację kardiologiczną.

(moose - różne źródła w tym nieistniejąca już strona www Piotra Czajkowskiego)