4
 |
 |
||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Rozpoznanie złoża rozpoczęła w 1947 r. grupa poszukiwawcza Zakładów R-1 z Kowar, która 2 październiku 1948 r. potwierdziła mineralizację. Do 1951 r. przeprowadzono głównie wiercenia powierzchniowe, których wyniki były obiecujące, choć na pewien czas zawieszono poszukiwania. Dopiero w 1954 roku rozpoczęła się budowa kopalni – postawiono dwie drewniane, prowizoryczne wieże wyciągowe, a przy nich budynki maszynowni. Od 1955 r. prowadzono roboty podziemne.
Plany zakładały wykonanie trzech poziomów ...
Rozpoznanie złoża rozpoczęła w 1947 r. grupa poszukiwawcza Zakładów R-1 z Kowar, która 2 październiku 1948 r. potwierdziła mineralizację. Do 1951 r. przeprowadzono głównie wiercenia powierzchniowe, których wyniki były obiecujące, choć na pewien czas zawieszono poszukiwania. Dopiero w 1954 roku rozpoczęła się budowa kopalni – postawiono dwie drewniane, prowizoryczne wieże wyciągowe, a przy nich budynki maszynowni. Od 1955 r. prowadzono roboty podziemne.
Pokaż więcej
Pokaż mniej
Plany zakładały wykonanie trzech poziomów wydobycia na głębokości 140, 214 i 314 m, z czego początkowo miano eksploatować dwa płytsze, a później dwa głębsze. Szacunek zakładał wydobycie dzienne w wielkości ok. 142 t rudy oraz 535 t kamienia. Kopalnię zaliczano do pierwszej kategorii zagrożenia gazowego i trzeciej kategorii pyłowego, przy niewielkim zagrożeniu wodnym (750 l/min i 1000 l/min przy zejściu na poziom 314 m). Złoże miano eksploatować systemem ścianowym, urabiając je ręcznie za pomocą młotków i wiertarek elektrycznych. Odstawianie urobku planowano przy pomocy lekkich przenośników zgrzebłowych, a dalszy transport wagonikami ciągniętymi akumulatorową lokomotywą elektryczną typu Ld a/1. Przewidywano użycie ok. 150 wagonów i 4 lokomotyw. Planów nie zrealizowano do końca. Wydrążona została tylko sztolnia nr 1 oraz szyby nr 1 i 2, oba o wymiarach 4,476 m × 1,85 m. Szyb nr 1 został zagłębiony na 230 m. Planowano jego wykorzystanie wyłącznie jako wdechowy szyb wentylacyjny, zakryty po zdemontowaniu wieży, z awaryjnym kołowrotem. Szyb nr 2 miał być głównym szybem wydobywczym i wentylacyjnym wydechowym. Zagłębiono go do 214 m. Ogrodzony siatką i drutem kolczastym teren kopalni przy szybie nr 2 miał powierzchnię 4,14 ha. Postawiono na nim 20 budynków i urządzeń powierzchniowych: m.in. wspomniane już wieżę i maszynownię oraz estakadę transportową, kompresownię, suszarnię ubrań, magazyn rdzeni grupy wiertniczej, warsztat ciesielski, budynek piły tarczowej, sztygarówkę z warsztatem ślusarskim i stację średniego napięcia 40/10 kV. W większości były to jednak budowle prowizoryczne. Ustawione były też tory o szerokości 500 mm, na hałdzie budka na narzędzia, zaś przy bramie wjazdowej – portiernia. Udało się dotrzeć do złoża, jednak dalsze prace zostały przerwane w 1959 roku. Kopalnia uranu w Okrzeszynie okazała się niefortunną inwestycją. Działania zakrojone na tak szeroką skalę, być może okazałyby się korzystne, gdyby nie fakt, że w momencie, gdy kopalnia zaczęła dopiero funkcjonować (1957 r,), ZSRR wycofał się z planów zakupu rud uranu od Polski. Powodem takiej decyzji było między innymi znalezienie pierwiastka na terenie Związku Radzieckiego. Kopalnię w Okrzeszynie utrzymywano w fazie uśpienia. Miała być gotowa do pracy w każdym momencie. Do wznowienia działań nigdy jednak nie doszło. Należy pamiętać również, że ruda uranu występowała na tym terenie z pokładami węgla kamiennego. Zakłady R-1 mieszczące się w Kowarach nie posiadały technologii, która efektywnie oddzieliłaby rudy uranu od węgla. Proces ten był zbyt kosztowny i zbyt skomplikowany, aby go kontynuować. Wydobycie uranu na terenie Sudetów wymagałoby ogromnych nakładów finansowych i przestało się opłacać. Szyby zostały zasypane. Wydobyto tu 4000 t rudy. (moose za wikipedią) |
|||||||||||||||||||||||||||||||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
||
|
|
||
 |
|
||
|---|---|---|---|