Zbiornik Bukówka - sztuczne jezioro zaporowe malowniczo położone w dolinie przełomu Bóbr w województwie dolnośląskim, powiecie kamiennogórskim, gminie Lubawka. Jezioro ma powierzchnię 2,0 km² i pojemność około 15,5 mln. m³. Powstało na początku XX wieku po zbudowaniu na Bobrze w przełomie Szczepanowskiego Grzbietu, na zachód od wsi Bukówka zapory o wysokości 38 m. Zbiornik powstał w latach 1903-1905 jako suchy zbiornik retencyjny po wybudowaniu tamy w przełomie. W latach 80. XX wieku zbiornik powiększono przez wybudowanie na zachodniej stronie zbiornika bocznej tamy, osłaniającej Miszkowice. W ten sposób utworzono jedno z najwyżej położonych w Polsce jezior zaporowych. Zapora, jezioro i okolica są atrakcjami turystycznymi Bramy Lubawskiej.
I trochę historii: Pogłębiający się po wojnie kryzys w zaopatrzeniu Wałbrzycha w wodę wymagał podjęcia zakrojonych na szeroką skalę prac badawczo-poszukiwawczych. W tej sytuacji w listopadzie 1954 roku Prezes Rady Ministrów zobowiązał zainteresowane resorty i instytucje centralne do przeprowadzenia prac mających na celu ustalenie koncepcji dostarczenia wody okręgowi wałbrzyskiemu. W grę wchodziły dwie alternatywy poboru wody: ze zbiornika w Lubachowie i ze zbiornika w Bukówce. Wyższość tej drugiej koncepcji, zakładającej grawitacyjne doprowadzenie wody, została wykazana przez elaborat porównawczy, opracowany w Biurze Budownictwa Komunalnego w Warszawie. W związku z tym w dniu 16 lutego 1955 roku Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego podjął decyzję zatwierdzającą założenia projektu budowy zbiornika wodnego w Bukówce dla ujęcia wody i doprowadzenia jej rurociągiem długości 22 km do Wałbrzycha. W ten sposób koncepcja ‘Bukówka-Wałbrzych’ została skierowana do bezpośredniej realizacji w formie studiów i dokumentacji technicznej. Koordynatorem całości robót z ramienia inwestora został Wojewódzki Zarząd Przedsiębiorstw i Urządzeń Komunalnych (przekształcony następnie w Wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej Prezydium W.R.N. we Wrocławiu), a od 1957 roku Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Wałbrzychu.

Po zawarciu wszystkich umów i dokonaniu uzgodnień branżowych, powstał schemat organizacyjny powiązań wszystkich robót dla koncepcji ‘Bukówka-Wałbrzych’.
Wykonywane prace dzieliły się na 4 zasadnicze grupy, a mianowicie:

• geodezyjne: zdjęcie obszaru zalewu i trasy rurociągu oraz precyzyjna niwelacja projektowanych sztolni,
• geologiczne: wiercenia na trasie projektowanego rurociągu oraz na zaporze i zbiorniku wraz ze sporządzeniem odpowiednich orzeczeń,
• hydrologiczne: szczegółowe badania meteorologiczne, hydrologiczne i ewaporometryczne górnej partii zlewni rzeki Bóbr do przekroju zapory w Bukówce,
• projektowe: opracowanie bilansu wodnego, projektu ogólnego i technicznego.

Projekt ogólny został zakończony w maju 1956r. W dniu 6 lutego 1957r. odbyło się posiedzenie Zespołu Ekspertów Komisji Planowania przy Radzie Ministrów, który zakwestionował prawidłowość obliczeń bilansu wodnego. W tym czasie problem zaopatrzenia Wałbrzycha w wodę zaczęła badać Najwyższa Izba Kontroli. W końcowym stadium, zarządzeniem doraźnym NIK-u oraz pismem Przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów z dnia 8 sierpnia 1958r. prace projektowe zostały wstrzymane, a całość inwestycji odroczona na okres późniejszy. Niemniej jednak badania zlewni, aczkolwiek w znacznie zmniejszonym zakresie, kontynuowane były do roku 1962.
To tyle jeżeli chodzi o pierwsze przymiarki do budowy „nowej” zapory na Bukówce.
W latach osiemdziesiątych powrócono do tej koncepcji i inwestycja została zrealizowana połowicznie, tzn. zbudowano nową zaporę ale nie zdążył już powstać planowany rurociąg do Wałbrzycha oraz planowane ujęcie wody. Zmiany gospodarczo-polityczne w kraju i idący za tym upadek dużych zakładów przemysłowych (głównie kopalń) sprawiły, że nagle problem deficytu wody „rozwiązał się sam” :))) [Petroniusz]