Trudno jest dzisiaj ustalić kiedy powstał należący do cystersów z Krzeszowa młyn "Feldmühle" koło Lubawki, gdyż dokumenty klasztorne zaginęły w chwili rozwiązania klasztoru w 1810 roku. Pewne jest, że młyn istniał już pod koniec XVI wieku. W dniu 27 sierpnia 1885 w Lubawce założona została fabryka celulozy pod nazwą "Schlesische Sulfit-Cellulose-Fabrik Feldmühle" ze skromnym kapitałem 360 tys. marek, który z biegiem lat był sukcesywnie zwiększany wraz z ekspansją firmy, by w roku 1906 osiągnąć wartość 4 mln marek. W roku 1910 fabryka działała już pod nazwą Aktiengesellschaft "Cellulose-Fabrik Feldmühle". Ale wróćmy do początku działalności fabryki. Nowa firma nabyła grunty, budynki i prawa wodne do starego młyna polowego i w krótkim czasie rozpoczęła budowę fabryki do produkcji pulpy drzewnej. Po roku ruszyła działalność. Stary budynek młyna przebudowano na cele biurowe i mieszkalne. Produkty fabryki w krótkim czasie zyskały dobra opinię wśród papierni w kraju i za granicą, w tym w Ameryce. Szybko okazało się jednak, że położenie uniemożliwiło rozbudowę zakładu w Lubawce. Jednym z powodów był fakt, że fabrykę założono przy górnym odcinku rzeki Bóbr. Mała ilość wody w rzece, szczególnie w suchych okresach, nie pozwalała na rozcieńczenie ścieków produkcyjnych. Zarząd fabryki nieustannie próbował różnych metod klarowania i oczyszczania ścieków, takich jak nawadnianie/rozcieńczanie? (Rieseln), napowietrzanie (Neutralisation unter Einblasung von Luft), prasy filtracyjne (Reinigung durch Filterpressen), oczyszczanie elektryczne (elektrische Klärung), odparowywanie w próżni (Verdampfung im Vakuum), itd., w wielu przypadkach będąc pionierami. Jednak wysiłki te, poza zajęciem ogromnej ilości czasu i zwiększeniem kosztów działalności, nie przyniosły spodziewanych efektów, zagrażając rentowności firmy. Z tego powodu już w roku 1888 (trzy lata po założeniu przedsiębiorstwa) zarząd rozpoczął poszukiwanie nowej lokalizacji, w której mógłby rozwijać fabrykę, gdzie ścieki produkcyjne odprowadzane do rzeki w krótkim czasie ulegałyby rozcieńczeniu, blisko szlaków pozwalających na zaopatrzenie fabryki w surowce a także transport gotowych produktów. Ostatecznie wybór padł na obecny Kędzierzyn-Koźle, gdzie w roku 1892 powstała nowa fabryka sześć lat później rozbudowana o nowy zakład nr 2 (obecna Kofama).
Obecnie faryka w Lubawce nie istniej, pozostał tylko willa dyrektora i budynki mieszkalne dla pracowników celulozowni.
/Petroniusz/